Ιστορία της Ανδραβίδας

Σχετικά με το όνομα της πόλης

Πολλές γνώμες έχουν διατυπωθεί για το όνομα της πόλης. Κάποιοι, υποστηρίζουν ότι είναι παραφθορά του ονόματος Αντρεβίλλ (Antre-Ville), δηλαδή Ανδρέου πόλις, ο οποίος υπήρξε μέτοικος από τη Θράκη, στην περιοχή. Άλλοι πρεσβεύουν ότι το όνομα προήλθε από παραφθορά της αρχαιότατης ονομασίας Ανδρηϊς, που σημαίνει χώρα του Ανδρέως. Ο Ανδρεύς, σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν γιος του Πηνειού. Η μυθολογία όμως, ως Ανδρηίδα, αναφέρει πόλη της Βοιωτίας και όχι της Ηλείας.

Ο καθηγητής Βυζαντινής ιστορίας, Σπύρος Λάμπρος, σε ερώτηση σχετικά με την ονομασία της πόλης, αποκρίθηκε ότι δεν γνώριζε τίποτα σχετικά μ’ αυτό. Οι ιστορικές μελέτες καταδεικνύουν παντελή έλλειψη πληροφοριών για την πόλη, πριν τη Φραγκοκρατία. Τα δε αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή είναι ασήμαντα και αποδεικνύουν ότι στη θέση της Ανδραβίδας δεν υπήρχε σημαντική πόλη.

Εξέλιξη στο χρόνο

Στο «Χρονικό του Μορέως», ένα ιστόρημα, που περιγράφει την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και του Πριγκιπάτου του Μορέως από τους Φράγκους, ως «Μορέας» αναφέρεται μόνο η Ηλεία. Σύμφωνα μ’ αυτό, στην Ηλεία, από το 552 μ.Χ., άνθιζε η μεταξοκαλλιέργεια. Όλη η περιοχή του κάμπου ήταν κατάφυτη από μουριές. Η ανάπτυξη της μεταξοκαλλιέργειας δημιούργησε ισχυρά εμπορικά κέντρα στην περιοχή και συγκεκριμένα στην Ανδραβίδα, στην Γλαρέντζα και στην Πάτρα. Τα μεταξωτά υφάσματα της Ηλείας ήταν περιζήτητα σε όλη την Ευρώπη. Έτσι, η περιοχή άκμασε και πλούτισε πολύ. Η καλλιέργεια του μεταξιού διατηρήθηκε και επί Φραγκοκρατίας, Ενετοκρατίας και Τουρκοκρατίας. Όπως αναφέρουν ιστορικές πηγές, ο Γοδεφρείνος ο Α΄ ο Βιλλεαρδουϊνος, Γάλλος ευπατρίδης, ο οποίος συμμετείχε στην Δ΄ Σταυροφορία, επιστρέφοντας στη Γαλλία από την Παλαιστίνη, λόγω τρικυμίας, κατέφυγε στη Μεθώνη της Πελοποννήσου. Ο άρχοντας της Μεθώνης Ιωάννης Καντακουζηνός του ζήτησε να καταλάβουν την Πελοπόννησο μαζί. Έτσι, κατακτήθηκε η Δυτική Μεσσηνία, η Ήλιδα και η Πάτρα. Λίγο αργότερα, ο Γοδεφρείνος Βιλλεαρδουϊνος δήλωσε υποταγή στον Γουλιέλμο Σαμπλίτη, ο οποίος έγινε ο πρώτος Φράγκος ηγεμόνας στην Πελοπόννησο, ως πρίγκιπας του Μορέως, με έδρα την Ανδραβίδα. Αρχίζει, από τότε η κυριαρχία των Λατίνων και Φράγκων στην περιοχή, οι οποίοι την διαίρεσαν σε δώδεκα βαρωνείες, η δε εκκλησιαστική διοίκηση ανατέθηκε σε 7 Λατίνους επισκόπους. Ένας δε, απ΄ αυτούς, είχε έδρα την Ανδραβίδα. Όλα τα σοβαρά θέματα της περιοχής συζητιόνταν στο μεγαλοπρεπή ναό της Αγίας Σοφίας στην Ανδραβίδα ή στο ναό του Αγίου Φραγκίσκου στην Γλαρέντζα.

Η κυριαρχία των Φράγκων στην Ανδραβίδα κράτησε από το 1205 έως το 1433, όταν η Ηλεία έπεσε στα χέρια των Παλαιολόγων. Είχε ήδη αρχίσει η παρακμή της πόλης, η οποία συνεχίστηκε επί Τουρκοκρατίας (1460-1687), Ενετοκρατίας (1687-1715) και κατά τη δεύτερη Τουρκοκρατία (1715-1821). Η πόλη, η λαμπρότερη στον κάμπο του Μορέως, η ξακουστή Ανδραβίδα, έγινε ένα ασήμαντο χωριό με εξήντα ελληνικές οικογένειες και άλλες τόσες τουρκικές.
Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, οι Ανδραβιδιώτες ξεσηκώθηκαν πολεμώντας ηρωικά για την ελευθερία. Ιστορική μορφή της πόλης, ο καπετάν Κωνσταντής Ανδραβιδιώτης ή Παπαδημητρόπουλος, ο οποίος διακρίθηκε για τον ηρωισμό του, ως ηγέτης ιδίου στρατιωτικού σώματος, συνεργαζόμενος με τον Γεώργιο Σισίνη, από την Γαστούνη. Ο ανδριάντας του μεγάλου πολεμιστή, κοσμεί την πλατεία της πόλης. Άλλοι μεγάλοι αγωνιστές της Επανάστασης από την Ανδραβίδα υπήρξαν οι: ο ιερέας Δρακόπουλος ή Χρηστόπουλος Δημήτριος, πατέρας του Κωνσταντή Ανδραβιδιώτη, ο Γότης Σπύρος, ο Αγραπίδης Αθανάσιος, ο Δρακόπουλος Γεώργιος, ο Δρακόπουλος Νικολούτσος, ο Καραθανάσης Αθανάσιος, ο Κονταλής Χρήστος, ο Φουσκαρίνης Πέτρος κ.ά.

Πηγή: ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ
Έργο του Δημητρίου Οικονομόπουλου, Ανδραβιδαίου